Σε θυμάμαι πριν από 25 χρόνια στη Βιάννο, όταν μας έλεγες και μας έδειχνες το πάθος σου για την Καρδιολογία. Στο καφενείο της Γαλάτειας, στην παραλία του Κερατόκαμπου… Λίγο μετά, στο ΠΑΓΝΗ, όταν νεαρός ειδικευόμενος εργαζόσουν και μελετούσες, με φρενήρεις ρυθμούς. Και επειδή στη ζωή δεν υπάρχουν πραγματικά μονοπάτια, πραγματικά σταυροδρόμια και πραγματικοί χωρισμοί, σε ξαναβρήκα αρκετά χρόνια αργότερα, επιμελητή καρδιολόγο, στην Ιεράπετρα, όταν εφημερεύαμε κάτω από δύσκολες συνθήκες, με πολλές ελλείψεις και προβλήματα, να προσπαθείς πάντα να βρεις λύσεις και να κάνεις το καλύτερο για τον κάθε άρρωστο. Μα πάνω απ’ όλα θυμάμαι τους αγώνες σου, με τις πολλές μικρές νίκες, αλλά και αντίστοιχες ήττες, ενάντια στη μνημονιακή λαίλαπα, ειδικά στα πρώτα δύσκολα χρόνια… τότε που μας αιφνιδίασαν. Αγώνες για δημόσια και δωρεάν περίθαλψη, αγώνες για την υγεία του κόσμου και ακόμα, αγώνες να σταθεί όρθιο και να αναπτυχθεί το νοσοκομείο της ιδιαίτερης πατρίδας σου, το νοσοκομείο της Ιεράπετρας. Μάχες, για πράγματα και ιδέες που κάποτε θεωρούσαμε αυτονόητα και δεδομένα, αλλά όπως αποδείχθηκε δεν ήσαν. Μου άρεσε που πάλευες εξίσου, με την ίδια προσήλωση και για τα μικρά, τα φαινομενικά ασήμαντα, τα καθημερινά, που πάλευες χωρίς να πιστεύεις σε κανέναν μεγάλο ηγέτη που θα φτάσει στον φινλανδικό σταθμό και θα λύσει με τρόπο μαγικό όλα τα προβλήματά μας.

Δεν θα γράψω περισσότερο για αναμνήσεις, γιατί αφενός το παρελθόνμε γεμίζει θλίψη και μελαγχολία και αφετέρου, τέτοιες περιπτώσεις, χρειάζονται έναν ικανό τεχνίτη του λόγου, που θα βάλει στο χαρτί την ανάμνηση, θα τη μετουσιώσει και θα τη λυτρώσει από την εφημερότητα του περιστατικού, δίνοντάς της κύρος και αξία. Και ίσως τελικά, πέρα από τα περιστατικά, τα μικρά και μεγαλύτερα, αυτό που έχει αξία στον Αντώνη, είναι το ίδιο το τέλος. Το γεγονός δηλαδή, ότι συνέχιζε να ζει μέχρι την τελευταία στιγμή, προσηλωμένος με ζήλο και αφοσίωση στα καθήκοντά του, με τον θάνατο να μην μπορεί να του κάνει τίποτα περισσότερο, από το να τον διακόψει και να τον αποσπάσει από το χρέος στο οποίο είχε δοθεί. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που πρέπει να αποτελεί παράδειγμα για όλους μας, αλλά πιο πολύ για τους νέους.

Αντίο φίλε.

Καραταράκης Κώστας, παθολόγος, γραμματέας ΕΝΙΛ.